Потомокот - Полиграматон

Потомокот


Еј! Овој расказ го има во книгата „Повикот на Ктхулху и други ужасии“.
Купи си ја тука.


Во Лондон има човек кој вреска кога ѕвонат камбаните. Живее сам со неговата пругаста мачка во „Грејс ин“ и луѓето го нарекуваат безопасно луд. Собата му е полна со книги од најкротка и најдетинска природа и час за час се обидува да се изгуби во нивните мекушави страници. Сѐ што сака од животот е да не мисли. Поради некоја причина мислата за него е многу ужасна и од сѐ што ја поттикнува фантазијата бега како од чума. Многу е слаб и сед и збрчкан, но има некои кои зајавуваат дека не е ни приближно толку стар колку што изгледа. Стравот го држи во своите грозни канџи и од звук се сепнува со ококорени очи и од пот наросено чело. Од пријатели и придужници бега, зашто не сака да одговара на прашања. Оние кои еднаш го познавале како учен човек и естет велат дека е многу жалосно да го гледаат сега. Ги откажал сите нив пред многу години и никој не е сигурен дали ја напуштил земјата или само се тргнал од видик во некој скриен ќош. Деценија има изминато откако се всели во „Грејс ин“ и за тоа каде беше бил не сакаше да каже ништо сѐ до ноќта кога младиот Вилијамс го донесе Некрономиконот.

Вилијамс беше сонувач и имаше само дваесет и три години и кога се всели во древната куќа почувствува чудност и здив на космички ветер околу седиот, жебрав старец во соседната соба. Му го принуди своето пријателство како што стари пријатели не се имаа осмелено да му го принудат нивното и се чудеше на уплавот кој седеше врз овој шкобав, гровнат гледач и слушач. Зашто во тоа дека човекот секогаш гледаше и слушаше никој не можеше да се сомнева. Гледаше и слушаше со умот повеќе одошто со очите и ушите и секој момент се стремеше да потисне нешто со неговото непрестајно претурање низ жизнерадосни, блуткави романи. И кога камбаните ѕвонеа, ќе си ги затнеше ушите и ќе врескаше и сивата мачка која домуваше со него ќе виеше во созвучје сѐ додека последното ѕвонење одекливо не замреше.

Но колку Вилијамс и да се трудеше, не можеше да го натера соседот да зборува за нешто проникливо или скриено. Старецот не можеше да се усогласи со неговото гледиште и став, туку само ќе изнудеше насмевка и ведар израз и трескавично и избезумено ќе се разбаботеше за весели ситници; со глас кој со секој моменет се креваше и згуснуваше додека конечно не се расцепеше во пискав и неразбирлив фалсет. Тоа дека начитаноста му беше длабока и темелна, неговите најбанални забелешки сосема јасно покажуваа; па Вилијамс не беше изненаден кога слушна дека имал учено на „Хароу“ и „Оксфорд“. Подоцна се откри дека не бил никој друг, туку Лорд Нортхем, за чијшто древен, наследен замок на брегот на Јоркшир толку несекојдневни нешта се говореа; но кога Вилијамс се обиде да зборува за замокот и за неговото наводно римско потекло, тој одби да признае дека има нешто необично за местото. Дури и продорно закркоти кога беше отворена темата за претположените подземни костурници издлабени во самите спили кои му се мрштат на Северното Море.

Така стоеја работите сѐ до ноќта кога Вилијамс не го донесе дома злогласниот „Некрономикон“ на лудиот арап Абдул Алхазред. Беше знаел за стравотниот том уште од шеснаесеттата година, кога неговата изгревна лубов кон бизарното го беше навела да му поставува сперливи прашања на еден подвиткан стар книжар на „Чандо стрит“; и отсекогаш се беше прашувал зошто луѓето бледееја кога зборуваа за него. Стариот книжар му беше кажал дека се знае за само пет примероци кои ги преживеале потресените берати на свештениците и законодавците против него и дека сите тие биле со преплашена грижа заклучени од настојници кои се беа закренале да започнат со читање на ненавистното готско писмо. Но сега, конечно, не само што беше нашол достапен примерок, туку се беше здобил со него за апсурдно ниска сума. Беше во продавницата на еден евреин во оскудниот кварт на „Клер маркет“, каде што и претходно често беше купувал чудни работи; и како да му се пристори дека стариот вргав Левит се насмевнува среде врзопите брада како што големото откритие беше направено. Дебелата кожена корица со месингова стега беше била толку истакнато видлива, а цената толку апсурдно мала.

Краткиот поглед кој го беше фрлил кон насловот беше доволно да му го распали восхитот и некои од дијаграмите напишани во нејасниот латински текст ги возбудија најнапнатите и најтревожните присеќавања во неговиот мозок. Чувствуваше дека е крајно неопходно да го однесе гломазното нешто дома и да започне да го дешифрира и го одведе од дуќанот со такво нагло вјасање што стариот евреин вознемирувачки се закикоти зад него. Но кога најпосле беше безбеден во својата соба откри дека спојот на готското писмо и унакажани идиоми се премногу за неговата моќ како лингвист и нерадо му пријде на неговиот чуден, исплашен пријател за помош со извртениот, средовековен латински. Лорд Нортхем шепотеше бесмислици во увото на неговата пругаста мачка и силно се сепна кога влезе младичот. Тогаш го виде томот и бесно затрепери; и потполно се онесвести кога Вилијамс го изусти насловот. Кога си дојде на себеси најпосле ја раскажа својата приказна; го раскажа својот фантастичен плод на лудило низ избезумени шепоти, за да неговиот пријател бргу би ја изгорел клетата книга и надалеку би ѝ ја раштркал пепелта.


***


Сигурно, прошепоти Лорд Нортхам, уште на самоти почеток имало нешто што не било како што треба; но никогаш немало да избие на површина, тој да не беше истражувал предлабоко. Тој беше деветнаесеттиот барон од лоза чии почетоци се протегаа неудобро далеку во минатото - неверојатно далеку, ако можеше да им се верува на несигурните преданија, зашто имаше семејни сказни за потомство од пред-саксонски времиња, кога некој извесен Кнеј Габиниј Капито, воен трибун на Третата августинијанска легија тогаш поставена во Линдум во Римска Британија, неодложно беше бил избркан од командантската служба поради учество во извесни обреди неповрзани со која било позната религија. Габиниј, зборуваа гласините, беше наишол на некоја гребенска пештера каде што чудни луѓе се среќавале и го правеле Старинскиот знак во мракот; чудни луѓе кои британците не ги знаеле освен од стравотии и кои биле последните кои преживеале од голема земја на запад којашто потонала, оставајќи ги само островите со округли хисари и кругови и светилишта од коишто Стонхенџ е најголемото. Се разбира, немаше сигурност во легендата дека Габиниј изградил несоборлива тврдина врз забранетата пештера и основал лоза која и Пикти и Саксонци и Данци и Нормани биле немоќни да ја разгромат; ниту во молчаливата претпоставка дека од оваа лоза потекнувал смелиот придружник и мулазим на Црниот Принц кој Едвард Трети го направил Барон на Нортхем. Овие нешта не беа сигурни, но сепак беа често раскажувани; и навистина, каменорезот на главната кула на тврдината Нортхем вознемирувачки личеше на ѕидаријата на Адријановиот ѕид. Како дете, Лорд Нортхем беше имал необични соништа кога спиел во постарите делови на замокот и се беше стекнал со постојана навика да бара низ своите сеќавања полу-безоблични сцени и дезени и впечатоци кои не оформуваа дел од неговото будно искуство. Беше станал сонувач за кој животот беше кроток и незадоволителен; трагач по чудни царства и врски еднаш познати, но кои не се наоѓаат никаде во видливите предели на земјата.

Исполнет со чувство дека нашиот допирлив свет е само атом во плашт недогледен и кобен и дека непознати тимари притискаат врз и ја продираат сферата на познатото при секоја точка, Нортхем во младоста и раната машкост ги исцрпил еден по еден кладенците на формална религија и окултна мистерија. Меѓутоа никаде не можел да најде олеснување и задоволство; и како што стареел, бајатоста и ограничувањата на животот му станале сѐ поизлудувачки. За време на деведесеттите се занимавал со Сатанизам и катадневно пламенито ја голтал секоја доктрина или теорија која се чинела дека ветува бегство од затворените видици на науката и тапо непопустливите закони на природата. Книги како химеричниот запис на Атлантида од Игнатиус Донели ги впивал со сласт и дузина незнајни претходници на Чарлс Форт го маѓепсувале со нивните текнежи. Знаел да пропатува милји гонејќи прикриени селски сказни за абнормални чудесии и еднаш заминал во пустината на Арабија во потрага по некој Безимен Град од несигурни гласини кој ничии очи не го беа имале видено. Таму во него пораснала примамливата верба дека некаде постоела лесна порта, која доколку човек ја најде слободно ќе го пропуштела во оние надворешни длабочини чии одеци толку бледо ѕвечкале во заднината на неговото сеќавање. Можно е да била во видливиот свет, но можно е да била само во неговиот ум и душа. Можеби тој самиот во својот полу-истражен мозок ја содржел таа загадочна врска која би го пробудила во дамни и идни животи во заборавени димензии, кои би го врзале за ѕвездите и за бесконечностите и вечностите зад нив.