Еј! Овој расказ го има во книгата „Повикот на Ктхулху и други ужасии“.
Купи си ја тука.
Кога старост го наваса светот и занесот ги напушти умовите на луѓето; кога сиви градови се креваа кон чадливо небо, високи кули намуртени и грди во чија сенка никој не би можел да сонува за сонцето или за расцветаните ледини на пролетта; кога уката ѝ ја соголе на земјата мантијата на убавина и поетите веќе не опејуваа ништо, освен извитоперените авети видени со гурелави и зачаурени очи; кога овие нешта беа биднале и детинската надеж засекогаш ја беше снемало, живееше еден човек кој отпатува надвор од животот во потрага низ просторите кај што соништата на светот беа пребегнале.
За името и жилиштете на овој човек саде малку е запишано, зашто тие работи беа само од будниот свет; но се вели дека и двете биле незнати. Доволно е да се знае дека домуваше во град со високи ѕидови каде што штирниот самрак владееше и дека катаден ‘рмбаше среде сенки и превирања, враќајќи се навечер дома во соба чиј единствен прозорец гледаше не кон полиња и шумјаци, туку кон притулен плочник каде и други прозорци зјапаа во отупен очај. Од таа рамка човек можеше да види само ѕидови и прозорци, освен понекогаш кога силно ќе се навалеше и ќе се опулеше угоре кон малите ѕвезди кои минеа. И бидејќи јаловите ѕидови и прозорци бргу би излудиле човек кој многу чита и сонува, домувачот во таа соба вечер за вечер се навалуваше и зјапаше угоре за да наѕре некоја одломка од нештата зад будниот свет и сивотијата на високите градови. По многу години започна да им се обраќа на споропловните ѕвезди по име и да ги следи во мечтите кога жално ќе проедреа надвор од видикот, додека најнакрај видот не му се отвори кон многу тајни видици чие постоење обичните очи не го насетуваат. И една вечер премостена беше грамадна бездна и од соништа опседнатото небо натежна до прозорецот на осамениот гледач за да се спои со загушливиот воздух во неговата соба и да го направи и него дел од своите волшебни чудесии.
Во таа соба се спуштија диви потоци на виолетов полноќ блескајќи со прав од злато, вртлози на прав и оган, вителејќи се од врвни семири и заситени со мириси од зад световите. Опојни океани се истураа таму, огреани од сонца кои никогаш не ќе се погледнати од очи и имаат во своите водовртежи чудни делфини и морски нимфи од незапамтливи длабочини. Бесчујна бесконечност се сукаше околу сонувачот и го однесе без да го допре телото кое вкочането се навалуваше од осамениот прозорец и со денови неброени од човечки календари плимите на далечни сфери нежно го носеа да им се придружи на соништата по коишто копнееше; соништата кои луѓето ги беа загубиле. И со текот на многу циклуси нежно го оставија заспан на еден зелен изгревен брег; зелен брег намирисан од лотусни цветови и заѕвезден од црвени водни зумбули.
